*Boeken en Gezelligheid*

Geplaatst op maandag 20 maart 2006 @ 23:56 , 555 keer bekeken

Yvonne Keuls

Ik ben er niet

Toen ik zaterdagmorgen de trap afkwam, zag ik op de onderste tree drie elastiekjes liggen. Nadat ik ze een poosje had bekeken, bond ik ze aan elkaar en hield ze vervolgens boven het kopje van mijn 4 maanden oude poes Vivica. Ruim een uur heb ik - gezeten op de trap - de elastiekjes en de poes op en neer laten dansen. Als ik in de verte de telefoon hoorde, riep ik: "Als het voor mij is, ben ik er niet." wat nog klopte ook want ik was er niet. Ik was even weg. Weg in het wereldje van poes Vivica. Toen dat goed tot me doordrong, besloot ik om voorlopig maar helemaal weg te blijven. Deze zaterdag zou ik mezelf eens redden en spelend met de poes voor niemand te bereiken zijn. Deze zaterdag zou ik me door niets laten opjutten. Door geen vergadering, door geen lezing en door geen trein die ik moest halen. Want ik zou er gewoon niet zijn..

Opeens moest ik denken aan mijn goede en wijze vriend Mees Mot. Als ik hem opbel, krijg ik wel eens zijn antwoordapparaat. Daarop hoor ik zijn stem het volgende zeggen: "Dit is het antwoordapparaat van Mees Mot. Mees Mot is er niet. Dat wil zeggen, misschien is hij er wel, maar niet voor u. Want soms heeft hij gewoon geen zin om er te zijn en dan zet hij dus dit apparaat aan. Maar dan is hij er dus wel, maar dan kan het zijn, dat hij lekker in het bad ligt te werken. Of gewoon uit het raam zit te staren, omdat hij dus geen zin heeft om er te zijn. Ik wil wel even proberen of hij er misschien toch is. Wacht even, dan zal ik hem roepen..Mees..Meeees..Mee-hees hoor je me? Ik ben het..Mees, waar zit je nou.ben je d'r nou of ben je d'r niet? Meee-hees... Nou u horrt het, Mees geeft geen antwoord, dus is hij er niet. O wacht even, ik hoor hem toch... Blijft u even wachten??

Ja, daar ben ik weer. Mees zegt, dat hij er toch is, maar dat ik u moet zeggen dat hij een pestbui heeft en dat hij er daarom maar beter niet kan zijn. Begrijpt u> Dus hij is er niet. Misschien wilt u zo vriendelijk zijn nog eens te bellen als hij er wel is?"

Goed.. Deze zaterdag zou ik er dus ook niet zijn en gewoon wat met de poes gaan spelen. Maar ja, dan had ik nog wel wat meer nodig dan 3 aan elkaar gebonden elastiekjes. Dus stapte ik de deur uit op zoek naar een speelgoedwinkel waar ik een potje bellenblaas, een rammelaar, een duikelaar en een opwindbare pluche muis wist te bemachtigen. Vervolgens had ik met de eigenaar van een zaak voor Practical Jokes en feestartikelen een diepgaand gesprek over het hoe-wat-en-waarom van een poes, hetgeen voor hem het positieve resultaat had, dat ik met een arm vol grapjasserij de winkel uitging. Thuis stalde ik mijn vangst op tafel uit: gevleugelde diertjes, die ik met behulp van een magneetje op een glazen plaat kon laten dansen - een rol serpentines - een duveltje in een doosje - een kikker met een rubber slangetje en een knijpie er aan - pijpjes waaraan rolletjes zitten met een veertje aan het eind en als je er op gaat blazen dan rolt de boel fluitend uit met de bedoeling dat een ander zich een ongeluk schrikt - en het spul uit de speelgoedwinkel dus.

Vivica had het niet meer. en ik ook niet moet ik eerlijk zeggen.

Ik ben begonnen met bellenblazen. Daartoe doopte ik een ringetje aan een steel in een potje vocht. Als ik tegen het ringetje blies trok er een sliert grote en kleine bellen langs het verbaasde gezicht van Vivica. Aanvankelijk beperkte ze zich tot kijken en een springhouding aannemen. Maar al spoedig sloeg ze met haar pootjes de bellen kapot. Een enkele maal stootte ze per ongeluk met haar neus tegen een bel, zodat die uiteen spatte en Vivica in paniek maakte dat ze wegkwam. Via sluiproutes keerde ze dan weer terug naar de plaats waar het wonder zich voltrok, zonder zich er van bewust te zijn dat het echte wonder de mens is die zich zoet an houden met bellenblazen. De mens die een pluche muis opwindt, met een duikelaartje speelt, serpentines door de kamer smijt, een kikker laat springen en met een magneetje torretjes beweegt zonder het gevoel te hebben dat hij tijd staat te verliezen. De volwassen mens die normaal gesproken het spelen heeft verleerd, - die simpele vorm van 'er niet zijn' of 'ergens anders zijn'- en die meent dat hij er altijd moet zijn. En nog liefst op tijd ook. Om 10 uur 40 bij de tandarts. Om 11 uur 53 bij de trein. Om 13 uur 30 bij de belastingconsulent. En om 15 uur 45 op zijn eigen begrafenis.

Nee.. Poes Vivica heeft me nu wel geleerd wat het nut is van "er even niet zijn". Daarom denk ik dat ik nu ook maar zo'n apparaatje koop. Als u dan opbelt, roep ik geheel ontspannen op de band: "Ik ben er niet. Vraag maar aan de poes. Ik zit op de grond met een potje bellenblaas. En een opwindbare pluche muis. En een rolletje serpentines. En een duveltje in een dosje. Ik zit op de grond mijn tijd te vergeten, dus ik ben er niet."

Wedden dat u dan hoofdschuddend neerlegt en zegt: "Dat mens van Keuls is helemaal gek..."

Maar ja... zo af en toe moet je zo wijs zijn om je verstand eens te verliezen.

Uit: Die kat van dat mens.

Bussum (Novella Uitgeverij) 1993